Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Πολιτικός Επιστήμων
Η γνωμοδότηση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου ( Ιούλιος 2010) και η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκίκα στη Χειμάρρα από φανατικούς Αλβανούς (Αύγουστος 2010) αποτελούν δύο σημαντικά γεγονότα με έντονο ελληνικό ενδιαφέρον.
Στη Χάγη το Δικαστήριο έκρινε ότι η απόσχιση της περιοχής Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων από τη Σερβία και η δημιουργία ανεξαρτήτου κράτους υπό αλβανική διοίκηση δεν συγκρούεται με τη διεθνή νομιμότητα. Έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για διάφορα αποσχιστικά κινήματα και δημιουργούνται ερωτηματικά για την αξία της εδαφικής ακεραιότητος των κρατών, την οποία υποτίθεται ότι προστατεύουν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και οι αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων. Η δε δολοφονία του ομοεθνούς μας έφερε και πάλι στο προσκήνιο την ξεχασμένη Βόρειο Ήπειρο και τα δεινά του εκεί Ελληνισμού, τα οποία συνεχίζονται και υπό «δημοκρατικό» καθεστώς, μετά από την εξοντωτική τυραννία των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Υπό το φως αυτών των εξελίξεων και λαμβάνοντας υπ’ όψιν και άλλες ρευστές καταστάσεις στη Βαλκανική μας Χερσόνησο κρίνω σκόπιμο να επισημάνω τρεις περιφερειακές μορφές Αυτονομίας, οι οποίες μπορούν να δώσουν λύση στα σημερινά προβλήματα και να εκτονώσουν ειρηνικά τις δυναμικές διεκδικήσεις συγκεκριμένων εθνικών κοινοτήτων.
Ξεκαθαρίζω ότι όταν μιλώ για Αυτονομία εννοώ Ευρεία Τοπική, Εκπαιδευτική, Αστυνομική και Οικονομική Αυτοδιοίκηση χωρίς να αλλάζουν ή να κινδυνεύουν τα υφιστάμενα σύνορα. Πιστεύω ότι η γνωμοδότηση της Χάγης είναι λανθασμένη νομικά και επικίνδυνη πολιτικά, γι’ αυτό αξίζει να αναζητήσουμε εξισορροπητικές λύσεις, όπως οι τρεις Αυτονομίες τις οποίες προτείνω.
Πρώτον. Αυτονομία των Σέρβων του Κοσσόβου. Η Ελλάς, η Κύπρος, η Ρωσία, η Ισπανία και πολλές άλλες χώρες (ακόμη και μουσουλμανικές όπως το Αζερμπαϊτζάν) καλά κάνουν και δεν αναγνωρίζουν το Κόσσοβο ως ξεχωριστό κράτος, διότι η κάθε χώρα οφείλει να σκέπτεται τις πρακτικές συνέπειες στα δικά της εθνικά θέματα ( κατεχόμενη Κύπρος, Καταλωνία, Μουσουλμάνοι του Καυκάσου κ.λπ). Από τη στιγμή, όμως, που άλλες και μάλιστα ισχυρές χώρες , όπως οι ΗΠΑ, αναγνωρίζουν το Κόσσοβο, πρέπει όλοι να συμβάλλουμε στη αναζήτηση λύσεων για την επιβίωση της Σερβικής Ορθόδοξης μειονότητας στην περιοχή. Οι βομβαρδισμοί του 1999 έγιναν με στόχο δήθεν το πολυεθνικό Κοσσυφοπέδιο και κατέληξαν σε ένα μονοεθνικό αλβανικό προτεκτοράτο, όπου οι περισσότεροι Σέρβοι έχουν φύγει και οι λίγοι εναπομείναντες έχουν περιορισθεί στον βόρειο κυρίως θύλακα (Μητρόβιτσα). Η μόνη λύση για να επιβιώσουν και να μην αισθάνονται διωκόμενοι είναι να αποκτήσουν μία μορφή Αυτονομίας με δικό τους τοπικό Κοινοβούλιο, άνεση επικοινωνίας με την μητέρα Σερβία, εκκλησιαστικούς και εκπαιδευτικούς θεσμούς στο πλαίσιο της εθνικής τους παράδοσης, χωρίς παράλληλα να εμποδίζεται η συμμετοχή τους στους ευρύτερους θεσμούς του Κοσσόβου, εάν θέλουν και στον βαθμό που αυτή είναι εφικτή. Η Αυτόνομη αυτή περιοχή θα προστατεύεται από τον ΟΗΕ και την Ευρ. Ένωση ενώ ταυτόχρονα η ΟΥΝΕΣΚΟ θα πρέπει να προστατεύσει πιο αποτελεσματικά τους Ορθοδόξους Ναούς και τα σερβικά μοναστήρια που μένουν εκτός της Αυτόνομης περιοχής και έχουν ήδη δεχθεί επιθέσεις από Αλβανούς κατά τα τελευταία 11 χρόνια.
Δεύτερον. Αυτονομία των Αλβανών εντός των ορίων της ΦΥΡΟΜ. Από το 2001, που οι Αλβανοί των Σκοπίων πήραν τα όπλα, μέχρι σήμερα η περίφημη Συμφωνία της Αχρίδος αποτελεί πεδίο αντεγκλήσεων και αμφισβητήσεων μεταξύ των Σλάβων (ψευδομακεδόνων) και των Αλβανών που ανέρχονται στο 30% του συνολικού πληθυσμού. ΟΙ Αλβανοί έχουν αναθαρρήσει μετά την αμερικανική υποστήριξη στη απόσχιση του Κοσσόβου και οραματίζονται τη απόσχισή τους από τη ΦΥΡΟΜ και την ένωσή τους με τους ομοεθνείς τους, οι οποίοι ελέγχουν το Κόσσοβο. Η Μεγάλη Αλβανία έχει μετονομασθεί πιο διπλωματικά σε Φυσική Αλβανία, ενώ τα όπλα της εξεγέρσεως του 2001 παραμένουν σε κρύπτες για το ... επόμενο βήμα. Η μόνη λύση τουλάχιστον για το προσεχές μέλλον είναι η σαφής Αυτονομία των περιοχών με αλβανική πλειοψηφία εντός των ορίων του κράτους της ΦΥΡΟΜ. Έτσι το κράτος αυτό θα χάσει τον χαρακτήρα του μονοεθνικού «μακεδονικού», όπως προβάλλεται σήμερα. Επομένως θα είναι ευκολότερο να προβάλλει η Ελλάς τα επιχειρήματά της για το ζήτημα του ονόματος. Ένα δι-εθνικό ή ορθότερα πολυ-εθνικό κράτος δεν μπορεί να λάβει το όνομα που εκφράζει μία μόνον εθνότητα. «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνται οι Σλάβοι της ΦΥΡΟΜ. Οι Αλβανοί ήδη έχουν προτείνει το όνομα Δαρδανία που εξυπηρετεί και την Ελλάδα.
Τρίτον. Αυτονομία των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών εντός αλβανικών συνόρων. Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την Αλβανία από το 1990 μέχρι σήμερα απαιτούν από την Ελλάδα να συντηρεί πολυάριθμους Αλβανούς μετανάστες, αλλά ασκούν πολιτική γενοκτονίας «χαμηλών τόνων» κατά του αυτόχθονος Ελληνισμού. Αν δεν αποκτήσει μία μορφή Αυτονομίας η Β. Ήπειρος ο εκεί Ελληνισμός θα σβήσει τελείως. Μόνο με τη λύση της Αυτονομίας θα εξασφαλίσει εκπαιδευτικά, περιουσιακά και εκκλησιαστικά δικαιώματα και δίκαιη αστυνόμευση. Επιπλέον θα δημιουργηθεί μία ζώνη επενδύσεων με βοήθεια από την Ελλάδα για να επιστρέψουν πολλοί Βορειοηπειρώτες που εργάζονται σήμερα στον Ελλαδικό χώρο. Δυστυχώς οι αλβανικές ηγεσίες ενισχύουν τον ανθελληνισμό και πυροδοτούν την προπαγάνδα των Τσάμηδων (απογόνων των εγκληματιών πολέμου). Ας τούς θυμίσουμε την Αυτονομία , την οποία προβλέπει το Πρωτόκολλο της Κερκύρας του 1914 με την υπογραφή και της Αλβανίας!