Γράφει ο Άρης Δαβαράκης
Κάθομαι τώρα στη βεράντα και σκέφτομαι. Ελλάς, η χώρα των Ονείρων. Γιατί, μήπως δεν είναι; Δεν είναι πανέμορφη; Δεν είναι γαλανόλευκη και μελωδική, γεμάτη θάμνους αρωματικούς και στρογγυλά βότσαλα που μπορείς να τα χαζεύεις για ώρες – αν δεν είσαι στην τσίτα βεβαια; Δεν είναι γεμάτη ώραία αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες, μια αγκαλιά ανοιχτή στον έρωτα συνεχώς, εν.. δυνάμει; Αρκεί να κόψεις ένα εισητηριάκι για κάποιο καράβι και άν είσαι 17, ή 21, ή 40, ή και 60 άμα λάχει, θα ταξιδεψεις μέχρι το νησί και θα κάνεις έρωτα μια βδομάδα συνέχεια σε μια παραλία, νύχτα, μεσημέρι, χάραμα, ηλιοβασιλέμματα. Θα κολυμπήσεις. Θα φάς παγωτά. Θα πείς αστεία με τους φίλους σου. Δεν θα βάλεις καμμιά προστασία, να γίνεις μαύρος σαν το παιδάκι του Coppertone και θα κάνεις γυμνισμό έτσι απλά, αθώα, κανονικά.
Θα φανταστείς, θα ονειρευτείς, πως τον χειμώνα που έρχεται θα κάνεις κάτι ωραίο στη δουλειά σου ή στις σπουδές σου. Θα κερδίσεις ακόμα έναν φίλο ή μια φίλη αληθινή. Δεν θα σε νοιάζουν οι αναμνήσεις ούτε θα σκέφτεσαι συνεχως τι θα γίνει αύριο. Θ΄αφήσεις δηλαδή τον εαυτό σου, να αφεθεί, να χυθεί στο μεγάλο ποτάμι και θα χαμογελάς στούς διπλανούς σου που θα κυλούν κι΄αυτοί πρός τον Ωκεανό, σαν τούς Ινδούς στον Γάγγγη χαλαροί, ξέροντας πως, όλοι μας, για μια σύντομη βόλτα έχουμε έρθει σ’ αυτόν τον πλανήτη - και μέχρι ν΄αξιωθούμε ενα βαθυ γλυκό φιλί, μιαν αγκαλιά, ένα χάδι, πάει, προχωραμε γι΄άλλα. Γι’ αυτό η κάθε στιγμή εδω είναι τόσο πολύτιμη, γιατί ποτέ δεν θα ξανάρθει. Η μεγαλύτερη πολυτέλεια που ζούμε όλοι μας, αλλά δεν το καταλαβαινουμε, είναι πως τίποτα, μα τίποτα, ούτε το σώμα μας κάν, δεν μας ανήκει. Είμαστε πνεύματα, άϋλες οντότητες, που παίρνουμε σάρκα και οστά για κάποιο λόγο και για κάποιο διάστημα και μετά ξαναγινόμαστε αόρατοι. Μάλλον, νομίζω, σκέφτομαι δηλαδή καμμιά φορά, η φυσική μας κατάσταση είναι η πνευματική, η άϋλη. Γι’ αυτό δυσκολευόμαστε οι περισσότεροι να τα βγάλουμε πέρα στο τριδιάστατο με όλα αυτά τα τεχνικά του πρόβλήματα και τίς δήθεν «ανάγκες» - πλούτος, δόξα, δύναμη, εξουσία, επιτυχία, ανταγωνισμοί.
Το ξέρω, βλακείες γράφω. Χρησιμοποιώ τις λέξεις να φτιάξω ένα κείμενο. Γιατί πρέπει αυτό το κείμενο να θέλει κάτι να πεί; Μπορεί να θέλει απλώς να χαρεί λιγάκι παίζοντας με τις λέξεις και μετά να κάνει έναν πήδουλο και να αναρωτηθεί : Γιατί είναι ο Γ.Α.Π. Πρωθυπουργός της Ελλάδας; Είναι κάτι εντελώς τυχαίο αυτό ή αυτός είναι ο καταλληλότερος Ελληνας να οδηγήσει τον «λαό του» στη γη της Επαγγελίας; Οχι σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος, ο ικανότερος, ο πιό χαρισματικός Ελληνας που υπάρχει στον πλανήτη εν ζωή αυτή τη στιγμή. Ισως να υπάρχουνε εκατό χιλιάδες καταλληλότεροι απο αυτόν, ή μόνο τρείς μετρημενοι με ονόματα και διευθύνσεις, ή τέσσερα εκατομμύρια. Δε θα το μάθουμε ποτέ. Γιατι, ο προηγούμενος; Μην μου πείτε πως δεν υπήρχε την περίοδο 2004-2010 (περίπου) κανένας καλύτερος, ικανότερος, εξυπνότερος, πιό μορφωμένος, οραματιστής, γενικά «αξιότερος» Ελληνας; Απλά τον λέγανε Καραμανλή και στην Ελλάδα ευδοκιμούν οι δυναστείες. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Και στον Γάγγη που λέγαμε. Γκάντι, Γκάντι, Γκάντι.
Σε άλλες χώρες, πολύ πιό σύγχρονες και δημοκρατικές απο τη δική μας, πολύ πιό δίκαιες και ευνομούμενες και αξιοκρατικές, ευδοκιμούν οι Βασιλείς. Δεν πα νάναι ντιπ ζωντόβολο αυτός ο Κάρολος με τήν Γκαμήλα και τις σερβιέττες της (μα το ξεχνάμε αυτό που της έλεγε στο τηλέφωνο της Γκαμήλας, ενω ζούσε ακόμα η Νταϊάννα, πώς «θα ήθελε να είναι η σερβιέττα υγείας της» ο σιχαμένος; Οι μυστικές υπηρεσίες τους μαγνητοφωνούσαν, απο εκεί διέρευσε ο τρυφερός αυτός διάλογος). Και η Σοφία στην Ισπανία, Κυρία. Αλλά κι΄άλλες, φίλες μου δηλαδη, είναι μια χαρά κυρίες, αλλά Βασίλισσες της Ισπανίας δεν είναι. Είναι σωστο τώρα αυτό;
Τι προσπαθώ να πώ; Τίποτα. Απολαμβάνω την πολυτέλεια να τοποθετώ λέξεις τη μια διπλα στην άλλη και να φτιάχνω μια σκέψη. Βγαίνοντας απο το Αγιος Ορος Κυριακή πρωϊ, απ τη Βόρεια μεριά όμως, περάσαμε με το καραβάκι και απο το Βατοπέδι και σταμάτησε ο καπετάνιος να αποβιβάσει και να επιβιβάσει. Το χάζευα. Ενα μεγαλειώδες Βυζαντινό μνημείο που δεν είναι απλώς «μνημείο», ειναι τόσο εν ενεργεία και ζωντανό ώστε να ριχνει και κυβερνήσεις. Μα τι έγινε τελικά με το Βατοπέδι; Ο Ρουσόπουλος ήταν «πνευματικό παιδί» του Ηγουμένου π. Εφραιμ, όπως εγω είμαι πνευματικό παιδί το Ηγουμένου της Μεγίστης Λαύρας π. Προδρόμου, 20 χρόνια τώρα (πολύ πρίν γίνει ηγούμενος βέβαια). Και πάνω στην εξομολόγηση είπανε να κάνουνε και καμμιά συνεργασία, όπως συναντιεται π.χ κάθε τόσο ενας συνθέτης και ένας στιχουργός και λένε «να γραψουμε βρε αδερφέ κα κανα ωραιο τραγούδι»; Και καλά ο Ρουσόπουλος ήτανε πνευματικοπαίδι, ο Βουλγαράκης πως μπέχτηκε με τα μοναστήρια; Συνειρμοί. Περάσαμε μπροστα απο το Βατοπέδι, γι’ αυτό.
Μετά πέταξα με τα φτερά του συμμαθητή μου, ήρθα εδω και κολυμπουσα μέχρι που έδυσε ο ήλιος. Ωραια την έχει κάνει την «Ολυμπιακη» η Marfin. Οι «ιπτάμενοι» είναι όλοι άψογοι, πλήρης ματεμόρφωση. Την έσωσε τελικά την Ο.Α. ο ιδιωτης ναναι καλα. Την αγαπω την Ο.Α. Δεν ξερω γιατι, μια χαρα και η Aegean, αλλά ποτέ μου δεν την πολυσυμπάθησα. Ενω η Ο.Α. απο την Αλεξανδρεια ακόμα (ερχότανε!) μου εξασκεί μια γοηετία. Δεν την άφησα ούτε στα πολύ δυσκολα. Αν ειχα επιλογη, διάλεγα πεισματικα Ο.Α. μια ζωή τώρα.
Πάντως ο Γ.Α.Π, αξιοκρατικα ή όχι, ειναι ο Πρωπουργος μας. Έτσι; Κάθε μέρα τον συμπαθώ και λίγο πρισσότερο. (Μήπως έγραψα όλο αυτο το κατεβατο για να καταληξω σ’ αυτη μου την ακραίως σημαντική και βαρυνουσας σημασίας για το μελλον του τοπου διαπιστωση;) Ναι, Μ΄αρέσει όο και πιό πολύ ο Γ.Α.Π.