Γράφει η Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ιστορικός
Παρ’όλον ότι η αναδυόμενη Νέα Εποχή συνοδεύεται από υψιπετείς μεγαλοστομίες ανοχής, αγαπολογίας και ειρηνολαγνείας, η νέα παγκόσμια πραγματικότητα επαναφέρει – εν τοις πράγμασι και σε παγκόσμιο επίπεδο- το αρχαιότερο δίλημμα των εξουσιαστών-κυριάρχων-θυτών προς τους εξουσιαζόμενους-υποτελείς-θύματα: «υποταγή ή θάνατος».
Το δίλημμα αυτό θέτει στους λαούς η Νέα Τάξη Πραγμάτων, με τις γεωπολιτικές, κυρίως όμως με τις γεωστρατηγικές επιλογές της, που επιτρέπουν σε κράτη-θύτες να επιβάλουν τον «συγκλονισμό και το δέος» σε λαούς-θύματα. Το ίδιο δίλημμα θέτουν και οι «δυνάμεις του κυρίαρχου υπερεθνικού οικονομισμού της παγκοσμιοποίησης», με τον ανηλεή κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό δαρβινισμό, που επιβάλλουν -ως ύπατοι θύτες οι ίδιες- σε άτομα, κοινωνικές δυνάμεις και λαούς, διαχωρίζοντάς τους και αυτούς σε θύτες και θύματα.
Κατά παράδοξον σύμπτωσιν, το ίδιο δίλημμα, θέτει στους οπαδούς του σύνολο των μεταφυσικού περιεχομένου ομάδων που εσχατολογούν και τρομοκρατούν, ευαγγελιζόμενες, συγχρόνως, μια Νέα Εποχή. Είτε εμφανώς σατανιστικές, είτε εωσφορικές, νεοπαγανιστικές, παρα –βουδδιστικές, οικολογικές, ουφολογικές, παραφιλοσοφικές ή παραχριστιανικές, οι ομάδες αυτές «προφητεύουν» - η κάθε μια με τον (ε)ιδικό γραφικό της τρόπο – το καταστροφικό τέλος του παλαιού κόσμου και την γέννηση ενός Νέου Κόσμου, μιας Νέας Εποχής κι ενός Νέου Ανθρώπου, κυρίαρχου της λοιπής, μη μεμυημένης, ανθρωπότητας.
Το ίδιο δίλημμα, ωστόσο, καθιστά αυτονόητα αποδεκτό στην ακαδημαϊκή κοινότητα – κατά τρόπο πιο περίπλοκο και δυσεξιχνίαστο, βεβαίως – η μεταφιλοσοφία της μετανεωτερικότητας, η οποία διείσδυσε, από τις αρχές του 20ου αι. σε όλες ανεξαιρέτως τις επιστήμες (της εκπαιδεύσεως 1 και της θεολογίας 2 συμπεριλαμβανομένων. Έλκουσα την καταγωγή της από τον Nietzsche, τον Wittgenstein και τον Heidegger 3, η μετανεωτερικότητα σεμνύνεται για το γεγονός ότι εκθεμελιώνει από την συνείδηση του ανθρώπου τις αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού χρησιμοποιώντας μεθόδους χειρισμού της συνείδησης. Σκοπός της: να ενσταλάξει σε γενεές καθηγητών, διδασκάλων, σπουδαστών και μαθητών τον «νεοπραγματισμό» και να προετοιμάσει τις δυτικές κοινωνίες για το ολιστικό 4 «όραμα» ενός ριζικά ΝΕΟΥ κόσμου για το σύνολο του πλανήτη 5. Διαπερνώντας τις ιδεολογίες ο νεοπραγματισμός της μετανεωτερικότητας – πυρήνας της νεοταξίτικης realpolitik και του νεοφιλελευθερισμού), αφενός μεν, εκλογικεύει με επιστημονικοφανή επιχειρήματα το αναπότρεπτον της αποδόμησης της παλαιάς πραγματικότητας και της οικοδόμησης μιας νέας, αφ ετέρου δε διαπραγματεύεται την «προσαρμογή» όλων στο νομοτελειακόν του διαχωρισμού τρης ανθρωπότητος σε θύτες και θύματα.
Αλλά, το μήνυμα «υποταγή ή θάνατος» ενσταλάζει και στις νεώτερες γενεές, επί δεκαετίες, η βιομηχανία του θεάματος και της ψυχαγωγίας, σε συνεργασία με τα ηλεκτρονικά και έντυπα Μ.Μ.Ε., διαμορφώνοντας, σταδιακά, έναν νέο, παγκόσμιο, μαζικό πολιτισμό, θεμελιωμένο στην βαρβαρότητα.
Συνεργός του, η σιωπή των στοχαστών και των επιστημόνων της ψυχής, που – εμβαπτισμένοι στον νεοπραγματισμό της μετανεωτερικότητας αδιαφορούν- αν δεν επιχαίρουν- έναντι όσων αποδομούν τον δυτικό πολιτισμό.
Στην χώρα μας, οι φορείς του νέου «πολιτισμού» εξοικείωσαν ήδη δύο γενεές ελληνοπαίδων με τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε θύτες και θύματα, εσταλάζοντάς τους τα νέα «ιδεώδη» της παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή, την εγκληματικότητα, την παραβατική συμπεριφορά, την άλογη και σαδιστική βία, την άναρχη ή/και διαστροφική σεξουαλικότητα, την βαρβαρότητα, την τρομολαγνεία, τον αποκρυφισμό, την μαγεία και τον σατανισμό.
Ήδη, η κοινωνία μας θερίζει, σήμερα, τα αποτελέσματα αυτών των «ιδεωδών», τα οποία έσπειραν στην ψυχή των παιδιών μας, κατά την τελευταία εικοσαετία, τα φαινομενικώς αθώα μέσα ψυχαγωγίας τους: νεαροί μετατρέπονται σε βανδάλους μετά από «μουσικές» εκδηλώσεις, η παιδική και εφηβική παραβατικότητα έχει αυξηθεί σε ανησυχητικό σημείο, σπείρες ανηλίκων εξουσιαστών-κυρίαρχων-θυτών τρομοκρατούν συνομήλικους συμμαθητές τους και τους θυματοποιούν. Το τραγικώτερο, όμως, είναι ότι –εκτός από την διαβόητη ομάδα των εφήβων σατανιστών της Παλλήνης-, τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, διαπράττονται όλο και συχνώτερα αγριώτατοι φόνοι, για ασήμαντους λόγους, από νεαρούς ηλικίας 17-25 χρόνων, οι οποίοι, ζυμωμένοι με τα «ιδεώδη» του μαζικού πολιτισμού της παγκοσμιοποιήσεως, έχουν μεταλλαχθεί σε αδίστακτους θύτες που δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή.
Η βαρβαρότητα στην οποία μυούνται μαζικά οι νέες γενεές μέσω του «αθώου» προσωπείου της ψυχαγωγίας, θα βρεί το θριαμβευτικό επιστέγασμά της στον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον του 2006, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, τον ερχόμενο Μάιο.
Το φιλανδικό τραγούδι «Σκληρό Ροκ Αλληλούια», ως ήχος, ως θέαμα και ως στίχοι, παγώνει το αίμα και του πλέον ψύχραιμου ενήλικα τηλεθεατή: όλα τα μέλη του ροκ συγκροτήματος έχουν μορφή φριχτών δαιμόνων, σκελετωμένων ή σε διάφορα στάδια αποσυνθέσεως, ενώ ο κύριος τραγουδιστής αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ο ίδιος ο Αντίχριστος –δηλαδή, ο Ύπατος Εξουσιαστής-Θύτης. Φυσικά, τα λόγια του «τραγουδιού» είναι ανάλογα: έρχεται μια νέα εποχή κατά την οποίαν η ανθρωπότητα θα διαχωρισθεί σε αδίστακτους θύτες-κυρίαρχους-εξουσιαστές και σε θύματα-υποτελείς-σκλάβους. Όποιος συμβάλει σ’ αυτήν και συνταχθεί με τους θύτες, που «τολμούν» (να είναι αδίστακτοι), θα επιζήσει. Οι υπόλοιποι θα πεθάνουν, ή θα ζήσουν σε μιαν επίγεια κόλαση (βλ. σχετικό δημοσίευμα της εφ. ΕΣΠΡΕΣΣΟ της 6.4.06).
Με άλλα λόγια, το μήνυμα «υποταγή ή θάνατος», επενδεδυμένο από την αίγλη της Γιουροβίζιον 2006, θα διαχυθεί από εμβληματικούς θύτες-τραγουδιστές σε εκατοντάδες εκατομύρια ανυποψίαστων τηλεθεατών ανά την Ευρώπη και τον λοιπό κόσμο. Το ένα τρίτο εξ αυτών θα είναι νέοι και έφηβοι, που είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι, καθώς και μικρά παιδιά, ακόμα και παιδιά προσχολικής ηλικίας, τα οποία είθισται να παρακολουθούν το «ψυχαγωγικό» αυτό θέαμα, είτε με την λοιπή οικογένεια, είτε και μόνα τους. Ο τρόμος, τον οποίον θα γεννήσει στην ψυχή τους η απόλυτη σκληρότητα, βαναυσότητα και απανθρωπιά του «μηνύματος», υποθηκεύει αυτό καθ’ εαυτό το μέλλον τους, διότι άλλα μεν παιδιά θα παραλύσει, μεταβάλλοντάς τα σε θύματα, άλλα δε παιδιά θα θέλξει, μεταβάλλοντάς τα σε θύτες.
Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα θα είναι εξ ίσου τραγικό, διότι, η πραγματοποιούμενη μαζική «παραγωγή» ατόμων με μη αναστρέψιμες ψυχικές αλλοιώσεις τέτοιας μορφής, οικοδομεί μια παγκόσμια κοινωνία, στην οποίαν θα κυριαρχεί το δίκαιο του θηριωδέστερου και –το χειρότερο- αυτό θα γίνεται αδιαμαρτύρητα αποδεκτό· δηλαδή, μια κοινωνία όπως ακριβώς την επιθυμούν οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης.
Το ζήτημα, συνεπώς, του τραγουδιού «Σκληρό Ροκ Αλληλούια» είναι μια από τις κορυφές του πολιτιστικού παγόβουνου της παγκοσμιοποίησης. Ως εκ τούτου, η φιλανδική συμμετοχή στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον 2006 δεν πρέπει να αντιμετωπισθεί μέσα στα στενά πλαίσια μιας αντισατανιστικής εκστρατείας, ενός δόγματος, μιας θρησκείας, ενός λαού, μιας ιδεολογίας, ή μιας συγκεκριμένης αντιλήψεως περί αισθητικής. Το μήνυμά του, «υποταγή ή θάνατος», απευθύνεται προς το σύνολο της ανθρωπότητος, ανεξαρτήτως εθνικότητος, δόγματος, θρησκείας και ιδεολογίας. Κατά συνέπεια, πρέπει να αντιμετωπισθεί ως σύμβολο ενός συστήματος υποταγής, το οποίο υποθηκεύει το μέλλον όλων.
Το τραγούδι πρέπει να αποσυρθεί από τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Αλλά, για να αποσυρθεί, πρέπει να σπάσει, επιτέλους, η νεοπραγματιστική «σιωπή των στοχαστών, που την καθιστά διπλά καταθλιπτική η κραυγαλέα βαρβαρότητα των ημερών μας» 6.
Δάφνης Βαρβιτσιώτη, παλιό αλλά πολύ επίκαιρο
Στο ΡΕΣΑΛΤΟ-6. Μάιος 2006
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Της ιδίας, «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ», Εξέλιξη ή χειραγώγηση, βλ. κεφ. 8, 9 και 10 περί των νέων αρχών στην εκπαίδευση. Εκδ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ, Δεκ. 2004.
2. Της ιδίας, Οι συγκλίνουσες Ατραποί του «Νέου», Μετανεωτερικότητα και «λειτουργική αναγέννησις», περιοδ. ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, τ. 31, Ιούλ.-Αύγ. 2003.
3. Εδώ βασικοί της εκπρόσωποι είναι οι Γάλλοι φιλόσοφοι Michel Foucault και Francois Lyotard
4. Rorty Richard, Η Φιλοσοφία και ο Καθρέπτης της Φύσης (1980), μετφρ. Πάρις Μπουρλάκης –Γιώργος Φουρτούνης, εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΕ, 2001, σελ. 245.
5. Rorty Richard, Τυχαιότητα, Ειρωνία και Αλληλεγγύη ( 1989), Εισαγωγή, μτφρ. Κώστας Κουρεμένος, εκδ. Αλεξάνδρεια, Απρίλιος 2002.
6. Φ. Μαλιγκούδης, Οι δύο όψεις της σύγχρονης πραγματικότητας, στήλη Εν-στάσεις, εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 6.4.06 σ. 10.
πηγή:Ρεσάλτο