Γράφει ο Γιώργος ΛυριστήςΚαμιά φορά έχει μεγάλη πλάκα όταν κάθομαι κάτω από το έναστρο μουτζουροκαπνισμένο ταβάνι μου και με βάζω σε μια διαδικασία αναζήτησης απαντήσεων. Πάντα μακριά και έξω από το "γυαλί", ακούγοντας αγαπημένες ροκ μελωδίες...
Αυτή η αναζήτηση...νιώθω πως είναι μια ανθρώπινη ανάγκη να λύσουμε κάποια μυστήρια. Τέτοια υπάρχουν και στις πιο απλές ερωτήσεις όταν δεν μπορούν να απαντηθούν.
Π.χ 1: Γιατί το ηφαίστειο της Ισλανδίας έσκασε τώρα?? Μήπως συμπάσχει και αυτό με το οικονομικό δράμα του Ισλανδικού λαού??
Π.χ 2: Γιατί έπρεπε να σκάσει αυτές τις μέρες τούτο το κωλό-υφαίστειο και να χρειαστεί η Μπάρτσα να κάνει 920 χλμ με πούλμαν μέχρι το Μιλάνο για να φάμε 3άρα από το Μουρίνιο?? Καλά καλά...αυτό το μυστήριο θα λάβει τέλος στο Νουέβο Κάμπο, όταν θα ξανακατέβουν στο ταρτάν οι Μπλαουγκράνα διαστημάνθρωποι....
Πάμε στο πιο σοβαρό τώρα...
Π.χ 3: Πόσοι άραγε μπορούν να απαντήσουν στην ερώτηση: Γιατί θέλουμε να ονειρευόμαστε? Θα μου πεις πως η επιστήμη έχει δώσει κάποιες απαντήσεις σχετικά με τα όνειρα...αλλά δεν με καλύπτουν....
Μια απάντηση στην ανάγκη των........
ονείρων είναι η ίδια η ζωή...
Κάποιοι νοιώθουν καλύτερα όταν δεν κοιτάζουν καν μπροστά τους. Δεν αγωνίζονται καν, και δεν επιθυμούν τίποτε πλέον, απλά έχουν μείνει στα κεκτιμένα τους και το μόνο που κάνουν είναι να αγωνιούν μήπως τα χάσουν και αυτά......
Από την άλλη υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που επιβάλουν τη διαδικασία των φτηνών και δωρεάν ονείρων σε αυτούς που νιώθουν ότι μπορούν ακόμα να έχουν δικαίωμα στο όνειρο...
Αυτά όλα όμως δεν είναι η ανθρώπινη φύση. Δεν είναι η ανθρώπινη καρδιά. Δεν είναι αυτός ο λόγος που είμαστε παντού εδώ τριγύρω .Ο άνθρωπος από τη πρώτη στιγμή της ζωής του πορεύεται παρέα με τον άλλο του εαυτό αυτόν που θέλει να πλάθει νέες φιλοδοξίες και ζωντανά όνειρα. Όταν μεγαλώσει όμως αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά στα όνειρα που κάνει...
Κάποια μένουν γλυκά ονείρατα και κάποια γίνονται όνειρα....περίεργα...καταναγκαστικά....Όχι όμως εφιάλτες...
Παρόλα αυτά έστω και με τα καταναγκαστικά όνειρα, ο άνθρωπος που θέλει να νιώθει μαχητής, αγωνίζεται να κάνει τη διαφορά, ν' αλλάξει τον ατομικό του κόσμο, να ψάξει την ελπίδα.
Έτσι απλά λοιπόν σε πρώτο πλάνο στη ζωή μας έρχεται η μάχη του ονείρου με την πραγματικότητα....
Κάποια στιγμή όμως τα μπλέκεις όλα και δεν ξες που σκατά να κοιτάξεις!Τότε είναι μπαίνει στη μέση η καθημερινότητα και σε στέλνει να αλωνίσεις σε άλλα μονοπάτια μακριά από τα όνειρα και τις προσδοκίες...
Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ ονείρου και real life. Όποιος πιστεύει ότι έχει βρει την χρυσή τομή τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να συνεχίσει τα χάπια δραμαμίνες για τα πολλά μποφόρια....
Εν τω μεταξύ συνεχίζω τις σκέψεις μου και ξες ποια είναι η πλάκα?? Γράφοντας αυτές τις γραμμές έβγαλα ένα συμπέρασμα:
Η πραγματικότητα δεν έχει στήριγμα σε κανένα όνειρο, μόνο σε δεδομένα....Αντίθετα τα όνειρα δεν θα μπορούσαν να υπήρχαν αν δεν υπήρχε η πραγματικότητα με τα δεδομένα της...Κουφό ε??? Αληθινό όμως...!
Θα με ρωτήσετε τώρα...Τί στο διάολο θέλω να πω με οοοολά αυτά τα παραπάνω και που το πάω το στόρι....
Μα φυσικά το πάω εκεί που με πάει και αυτό...στο τώρα, στο σήμερα!
Υπάρχει μια καινούργια φράση στη ζωή μας που μπορεί να σταθεί ικανή να δέσει το όνειρο με την πραγματικότητα...Αυτή η φράση είναι αυτό το........"Δ.Ν.Τ"! Χαχαχαχαχαχα!!
Δεν κάνω πλάκα κι ας γελάω...Αυτά τα αρχικά είναι τελικά πολύ πιο σημαντικά από αυτό που δηλώνουν σαν έννοια.....
Χωρίς να ξέρουμε ακόμα στα σίγουρα τί μας περιμένει στη ζωή μας, είναι ικανά αυτά και μόνο τα τρία γράμματα να μας πείσουν ότι τα έχουμε ξανασυναντήσει στο παρελθόν. Ότι τα έχουμε ονειρευτεί....
Είδες πως δένει τώρα η μάχη του πραγματικού με το όνειρο???
Τελικά ξες ποιά είναι η απάντηση του " Γιατί θέλουμε να ονειρευόμαστε??"
Γιατί απλά σε κάθε πραγματικότητα υπάρχουν......κενά ασφαλείας.....Και πραγματικά υπάρχουν πολλά τέτοια κενά ασφαλείας τα οποία δεν ήταν δυνατόν να τα προβλέψουν αυτοί οι οποίοι ελέγχουν τις τύχες μας...
Το μεγαλύτερο όπλο μας λοιπόν είναι το Δ.Ν.Τ που έχουμε μέσα μας....
Ποιο είναι αυτό??
"Δ"εν "Ν"ιώθουμε "Τ"ελευταίοι......
Τα Μουσικά μου σέβη
http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/04/blog-post_381.html