Φυσιολογικὰ ἡγετικὴ τάξη τῆς Ἑλλάδας εἶναι ὁ Κλῆρος, ἐφόσον αὐτὸς κατ’ ἐξοχὴν ἀναγνωρίζει τὴν ὑψηλότερη Μορφή, μὲ τὴν ὁποία κάθε ἄλλη μορφὴ σχετιζόμενη ἀντιλαμβάνεται τὸ μέγεθος, τὶς δυνατότητες καὶ τὴν ποιότητά της.
Οἱ ‘προοδευτικοὶ’ θὰ ἀνατριχιάζουν διαβάζοντας αὐτὰ περὶ Κλήρου, ὅμως ἡ πραγματικότητα ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ρίγη τους, καὶ ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ἡ πρόοδος τῆς κοινωνίας μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ποιότητα τοῦ Κλήρου τόσο πολύ, ὥστε νὰ μή μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε ἀκόμη κι ἂν ἄλλοι θεσμοὶ βελτιωθοῦν ἐντυπωσιακά, ἐφόσον ὁ Κλῆρος παραμένει προβληματικός: χωρὶς ὑγεία στὸν θεσμὸ τοῦ Κλήρου, τὸ πολὺ νὰ γίνουμε Ἀμερικανοὶ ἢ Κινέζοι - δηλαδὴ παραγωγικὴ ἰσχυρὴ κοινωνία, τῆς ὁποίας ἡ μορφὴ θὰ εἶναι λειψή, προκαλῶντας ἐν τέλει ἀσφυξία στὸν πλούσιο ἔστω βίο μας.
Ὅσοι δὲν ἐνδιαφερόμαστε ἁπλῶς γιὰ τὰ προβλήματα δανεισμοῦ ἢ γιὰ τὴν ἀνάπτυξη ἰσχυρῆς οἰκονομίας καὶ ἀποτελεσματικῆς κρατικῆς διοίκησης, χρειάζεται νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι δὲν πρόκειται νὰ συμβεῖ τίποτα οὐσιῶδες στὸν τόπο μας, ὅσο ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει ἐνορίες, δηλαδὴ ὅσο καταργεῖται, μὲ τὸν Κλῆρο νὰ καταντάει ὑπηρεσία ‘μάγων’, προορισμένη στὴν διαπόμπευση καὶ περιθωριοποίησή της. Δὲν μπορῶ νὰ δεχθῶ ὅτι κάθε Ἱεράρχης ἔχει ἀπωλέσει τὸ ἐλάχιστο νοημοσύνης, γι αὐτὸ ἀπομένω ἔκπληκτος, τί συμβαίνει καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸ προφανέστερο, τί ἐμποδίζει νὰ ἐπιλύσουν τὸ πρόβλημα, δημιουργῶντας τρόπους νὰ ἐνισχύσουν τὴν ἐπαφὴ ἀνάμεσα στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἀναγεννῶντας τὶς ἐνορίες, εἴτε ἀναπτύσσοντας τρόπους καὶ θεσμοὺς ἀναπληρωματικοὺς τῶν ἐνοριῶν.
Τί ἄλλο χρειάζεται νὰ συμβεῖ γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι δὲν ἀποτελεῖ Ἐκκλησία ἡ σύναξη ἀγνώστων μεταξὺ ἀγνώστων προορισμένων νὰ παραμείνουν ἄγνωστοι; Τί ἄλλο χρειάζεται νὰ συμβεῖ γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι δὲν μεταδίδεται πίστη διὰ σχολικοῦ προγράμματος, καὶ αὐτοῦ ὑπὸ τὸν τρόπο τῆς παρωδίας, μεταξὺ οἰκοκυρικῶν καὶ γυμναστικῆς; Πῶς θὰ γινόταν νὰ καταλάβουν οἱ ἱεράρχες μας πὼς οἱ Ἐκκλησίες εἶναι Κοινότητες, ἢ ἀλλοιῶς δὲν εἶναι τίποτα;
Ἐλπίζοντας τὰ αὐτονόητα νὰ γίνουν ἐπίσης ἀντιληπτά, μποροῦμε νὰ προσέχουμε καὶ τοὺς ἄλλους θεσμούς. Ἐφόσον ἐνδιαφέρει ἡ σταθερότητα, ἡ συνοχὴ καὶ ἡ ἑνότητα, ἡ ὅποια μορφὴ τῆς πολιτείας μας δὲν μπορεῖ νὰ προέλθει ἀπὸ ‘φωτισμένες’ ἡγεσίες, οὔτε κἂν ἀπὸ ἕνα κοινοβούλιο ἤδη ἱκανῶς ἀποξενωμένο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν κοινωνία.
Συνέχεια: Πῶς θὰ δημιουργήσουμε ἰσχυροὺς πολιτειακοὺς θεσμούς