Γράφει η Ελίνα Γαληνού
Οι απαισιόδοξες φημολογίες του προηγούμενου καιρού επιβεβαιώθηκαν και εισήλθαμε επίσημα πλέον στον τριμερή μηχανισμό στήριξης. Από δω και στο εξής, πρέπει να ακολουθηθεί ένας μονόδρομος προκειμένου να αρχίσει η σταδιακή εξυγίανση της ουσιαστικά χρεωκοπημένης οικονομίας.
Η χαλαρότητα των προηγουμένων χρόνων που είχε φέρει η ψευδαίσθηση της ευημερίας, δεν μας επιτρέπεται πια. Ηδη αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τις παθογένειές μας, όμως πρέπει να βρούμε και το σθένος να τις ξεπεράσουμε. Διαφορετικά τα επόμενα χρόνια θα μας βρούν σε πολύ χειρότερη μοίρα...
Ας σκεφτούμε κάτι. Αν είχαμε σαν χώρα να αντιτάξουμε μια σθεναρή παραγωγικότητα, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί έμμεσα και ως μακροπρόθεσμη εγγύηση για την εξυγίανση της οικονομίας μας, τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Ισως όχι ως προς το χρέος, αλλά ως προς τις προοπτικές αποπληρωμής του. Αφήσαμε όμως πάμπολλες ευκαιρίες αναξιοποίητες ή τις χάσαμε.
Η γεωφυσική δομή της χώρας μας με την πλούσια πολιτισμική κληρονομιά και το κλίμα, συνιστούν ένα εξαιρετικό τουριστικό προιόν που για χρόνια, αποτελούσε μια από τις "βαριές της βιομηχανίες". Δεδομένου δε ότι την σημερινή εποχή μετακινείται πολύ περισσότερος κόσμος απ΄ότι στις δεκαετίες 60 και 70, οι προοπτικές εσόδων μας θα μπορούσαν να είναι πολύ μεγαλύτερες αν εκμεταλλευόμασταν έξυπνα την ποικιλλότητα γούστων και ενδιαφερόντων. Και ενώ οι επαγγελματικοί κλάδοι που συνδέονται με τον τουρισμό καταβάλουν προσπάθειες για την προσέλκυσή του, κάποιοι άλλοι τις υπονομεύουν..Μας υπονομεύει θα μου πείτε, η ξένη προπαγάνδα, αλλά όχι μόνο. Ο τουρισμός μας υπονομεύεται σοβαρά από την ανοργανωσιά των αρχών μας και από την νοοτροπία των συντεχνιών, τις οποίες κανένας ως τώρα δεν κατόρθωσε να κάμψει. Οι τουρίστες που έρχονται για λίγες μέρες στη χώρα μας και βρίσκουν πολλά μουσεία κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού, αγανακτούν. Τα ωράρια λειτουργίας των μουσείων και αρχαιολογικών μας χώρων, περιορίζουν τις επισκέψεις ως τις 2.00μμ, πράγμα που καθιστά αδύνατη την επίσκεψη 2-3 πολιτισμικών χώρων σε μια μέρα.
Η συγκοινωνιακή σύνδεση πολλών θαλάσσιων περιοχών μας με την ενδοχώρα, είναι πολύ χρονοβόρα και αρκετά άτακτη. Πολλά λιμάνια μας, στερούνται σημαντικά σύγχρονων υποδομών και ορθά τα αποκαλούν κάποιοι "τα λιμάνια της αγωνίας"...Επειτα, σκεφτείτε τα συναισθήματα των τουριστών που έχουν τύχει σε απεργία εργαζομένων στους πολιτισμικούς χώρους και μάλιστα καταμεσής του Αυγούστου! Πρόπερσι, ένας τουρίστας έκλαιγε έξω από την κλειδωμένη Ακρόπολη λέγοντας "ξεκίνησα από τον Καναδά για να δώ την Ακρόπολη και τη βρίσκω κλειστή γιατί έχουν λέει απεργία..." Αντε να του εξηγήσει κανείς τι σημαίνει "προειδοποιητική απεργία" ή ότι δεν υπάρχει τρόπος παράτασης ωραρίου των μουσείων με κυλιόμενο προσωπικό!
Και ορίστε τι γίνεται τώρα με την επιχειρούμενη άρση του καμποτάζ που χρόνια τώρα μας αποστερούσε σημαντικούς πόρους. Οι λιμενεργάτες έσπευσαν να "χαιρετίσουν" την θετική αυτή κίνηση, με απεργιακές κινητοποιήσεις και κλείσιμο του λιμανιού. Φωνάζουν λέει για το ψωμί των παιδιών τους. Ομως το ψωμί των παιδιών και όλων μας, είναι υποθηκευμένο για πολλά χρόνια και ένα μεγάλο μέρος ευθύνης γι΄αυτό, φέρουν οι "αχτύπητες" συντεχνιακές αντιλήψεις που τσάκισαν την ελληνική παραγωγικότητα. Ως πότε ακόμα; Ωσπου να χτυπήσει την πόρτα μας η οριστική λιμοκτονία;
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_4239.html