ή «πρωταγωνιστές σε ακατάλληλες ταινίες υψηλόβαθμοι δημόσιοι λειτουργοί»
Ενα κείμενο εμπνευσμένο, γραμμένο και αφιερωμένο στο δράμα που ζούν όσοι έχουν πολλά λεφτά (μιλάμε για πολλά, απο δις και πάνω) αλλά δεν μπορούν να τα δείξουν με αποτέλεσμα να ζούν σαν διακονιαρέοι (κυριολεκτικά, δώσε και σε μένα μπάρμπα)
Το κείμενο είναι εμπνευσμένο απο την υπόθεση-δράμα που παρουσίασε χθές η εφημερίδα «Κοινή Γνώμη» των Κυκλάδων καθώς και το εν αθήναις τηλεοπτικό κανάλι «μέγκα» με πρωταγωνιστές έντιμους κρατικούς λειτουργούς.
Σύμφωνα με το δράμα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν παραπάνω απο 2 ευρώ αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να τα χαρούν με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται σαν τον γερο-σκρούτζ την πάπια, που η ικανοποιησή του ήταν να κάθεται πάνω στους σωρούς των χρημάτων του και να παρακολουθεί αν αυγαταίνουν...
Σύμφωνα με το δράμα που αποκάλυψε η εφημερίδα, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μέγαρα (6 παρακαλώ) και πισίνες και αυτοκίνητα αλλά παρόλ αυτά, κάθονται σε ανήλιαγα γραφειάκια και διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικές υποθέσεις , ενω ζορίνονται και σπάνε το κεφάλι τους να δημιουργήσουν προβλήματα απο εκει που δεν υπάρχουν (για να τα λύσουν στην συνέχεια ως απο μηχανής θεοί....)
Σύμφωνα με την ίδια υπόθεση οι πρωταγωνιστές του δράματος θα μπορούσαν να έχουν κότερα και κότες να τα στολίζουν και να τα βγάζουν και τα δυό μαζί βόλτα στις μαρίνες της Μυκόνου (που είναι και κοντά και γιατί να τρέχεις..) αντί αυτού όμως είχαν την υποχρέωση να βγάζουν βόλτα την πεθερά τους στην παραλία άλλου νησιού και να την ταίζουν γόπες για να τα της ανέβει το ιώδιο και να της κατέβει η χολιστερίνη.
Σύμφωνα με το ίδιο δράμα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν την δυνατότητα να μπορούν να αγοράζουν αεροπορικά εισητήρια και να κανουν ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο (όπως δηλαδή θέλουν να κάνουν πολλοί φυσιολογικοί άνθρωποι) αντί αυτού όμως εκείνοι καθόντουσαν στο ίδιο μέρος και πιθανότατα μετρούσαν ενα–ένα τα τετραγωνικά παλευοντας μπας και ανακαλύψουν κανένα παραπάνω (ώστε να μπορέσουν εν συνεχεία να τα συ-μαζέψουν)
Αν το καλοσκεφτεί πάντως κανείς, δεν μπορεί, «για τα γεράματα» δούλευαν αυτοί οι άνθρωποι και προφανώς με τέτοιο πλάνο θα τα καταφέρουν, μιας και κάποια στιγμή απαλαγμένοι απο τις υποχρεώσεις της «καθημερινότητας» θα μπορέσουν να απολαυσουν τους κόπους που μάζευαν μια ζωή (οι άλλοι...)
Το μυστικό, όπως λέει κι ένας φίλος, είναι να δείχνεις μισοκακόμοιρος, ούτως ώστε να σε λυπούνται κιόλας, να λένε «τον κακομοίρη» κλπ..
Διότι, όπως συμπληρώνει ο ίδιος φίλος, δεν γίνεται να πηγαίνεις με το χέρι απλωμένο και να κυκλοφορείς με πόρσε.
Κι εδω που τα λέμε, αυτό θα πεί αυταπάρνηση. Να μπορείς να περνάς καλά, κι αντ’ αυτού να κακομοιριάζεις.
Ευχή και κατάρα δηλαδή σ’αυτές τις περιπτώσεις να τυχαίνει «κακιά πεθερά» να τους πίνει το αίμα και να χαίρεται και κανα φράγκο.
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση πάντως που έχουμε να κάνουμε σε αυτούς και παρόμοιους τραγικούς ανθρώπους που δουλεύουν μια ζωή αλλά δενμπορούν να απολαυσουν τους κόπους των προσπαθειών τους, είναι να παραδεχτούν οτι .... έχουν κάνει τις ψιλοαταξίες τους. Για παράδειγμα μπορούν να ισχυριστούν οτι τα κέρδη τους προέρχονται απο συμμετοχές σε «ακατάλληλες για ανηλίκους ταινίες» (κι άντε μετά ψάξε βρές) ή οτι εχουν προκύψει απο τυχερά παιχνίδια (κι επίσης ψάξε βρές..)
Υγ. αφιερωμένο στο κράτος και στα κόμματα που ανέχονται τέτοιες αδικίες, να υπάρχουν δηλ. άνθρωποι που δεν μπορούν να χαρούν τα λεφτά τους.
Εαν θέλετε περισσότερες πληροφορίες για τον τσιγκούνη πάπιο, μπορείτε να διαβάσετε εδω:
http://exoumekaileme.blogspot.com/